«Η Καινούργια Πόλη» | Δημήτρης Χιωτόπουλος & Τίτος Πατρίκιος

Ως εραστής τη τέχνης, πραγματοποιώ ένα στοχαστικό περίπατο στην έκθεση των ζωγραφικών έργων του Δημήτρη Χιωτόπουλου και των αντίστοιχων ποιημάτων του Τίτου Πατρίκιου. Η αδιάσπαστη ενότητα της εκάστοτε  ζωγραφιάς, με το αφαιρετικό αφήγημα του ποιητικού λόγου, οδηγούν βήμα βήμα στη σκέψη: μπορεί η ζωγραφική να αναπτύξει μια ερμηνεία της ποίησης ή η ποίηση μια ερμηνεία της ζωγραφικής, αφού κάθε τέχνη είναι αυτούσια και αυθύπαρκτη; "Διεισδύει" η μια τέχνη στην άλλη; Και αν ναι, τότε που εντοπίζονται τα ίχνη αυτής της διείσδυσης;

Την οδό για την απάντηση σε ανάλογα ερωτήματα που χαράσσει ο Σιμωνίδης ο  Κείος ήδη περί το 510 π.Χ., σχολιάζει ο Δημήτρης Αγγελάτος στην πραγματεία του Λογοτεχνία και Ζωγραφική (Gutenberg, 2017): «[...] είναι δυνατόν να μετατεθούν από τη μια τέχνη στην άλλη, όχι ασφαλώς αυτά καθ’ εαυτά τα εκφραστικά τους μέσα, αλλά τα αποτελέσματα των θαυμαστών συνδυασμών και των ομολόγων προσληπτικών (αναγνωστικών και οπτικών) επιπτώσεων τους· χάρη σ’ αυτά τα αποτελέσματα, οι λέξεις (: ποίηση) μπορούν να δείχνουν (και να σιωπούν ) χωρίς να πάψουν να είναι λέξεις, όπως και από την πλευρά τους τα χρώματα ή τα σχήματα (: ζωγραφική) μπορούν να αφηγούνται (και να μιλούν) χωρίς να πάψουν να είναι χρώματα και σχήματα».

Κάλια Αϊδίνη