Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες
Αυτή η οικογένεια σκοτώνει φασίστες. Είναι μια παράδοση που όλα τα μέλη της ακολουθούν για πάνω από 70 χρόνια. H πολυβραβευμένη παράσταση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν έρχεται να αναστατώσει την Αθήνα. Πόσο ηθικό είναι να σκοτώνεις κάποιον που δεν είναι ηθικός;
Τι είναι φασισμός; Υπάρχει θέση για βία στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο; Μπορούμε να παραβιάζουμε τους νόμους της δημοκρατίας στην προσπάθειά μας να την υπερασπιστούμε; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση από 4 έως 8 Δεκεμβρίου, η πολυβραβευμένη παράσταση Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες του Πορτογάλου Τιάγκο Ροντρίγκες, καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν.
Είναι μια όμορφη βραδιά. Η οικογένεια έχει μαζευτεί στο εξοχικό της, κάπου στον πορτογαλικό Νότο. Το αγριογούρουνο σιγοψήνεται. Τα σπαράγγια με τα αυγά είναι έτοιμα. Κάτι όμως δεν πάει καλά. Γιατί τους λένε όλους Καταρίνα, άνδρες και γυναίκες; Και γιατί όλοι φορούν ποδιές και φούστες κλαρωτές; Τα πάντα είναι μέρος μιας παράδοξης τελετουργίας.
Διότι αυτή η οικογένεια σκοτώνει φασίστες. Έχουν αυτή την παράδοση, μία φορά τον χρόνο, να εγκαταλείπουν την κανονική ζωή τους για να επιτελέσουν ένα φονικό τελετουργικό. Η αρχή έγινε το 1954, ως αντίποινα στον φόνο της 26χρονης εξεγερμένης αγρότισσας Catarina Eufémia, μιας τρόπον τινά «Αντιγόνης», που ήταν υπαρκτό πρόσωπο και σύμβολο του αγώνα των Πορτογάλων κατά της δικτατορίας, η οποία κράτησε από το 1933 έως το 1974. Έκτοτε, κάθε χρόνο, ένας φασίστας φονιάς γυναικών θανατώνεται στον βωμό της εκδίκησης για τον άδικο χαμό της.
Βρισκόμαστε πλέον στο 2028 και, ενώ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς βρίσκεται και πάλι στην εξουσία, το νεαρότερο μέλος της οικογένειας, η Καταρίνα, πρόκειται να σκοτώσει τον πρώτο της φασίστα, ο οποίος έχει απαχθεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. «Είναι μια μέρα γιορτής, μια μέρα ομορφιάς και θανάτου», όπως λένε οι δικοί της.
Ωστόσο, η νεαρή Καταρίνα αρνείται να προχωρήσει στη θανάτωση του ομήρου. Ξεσπάει τότε οικογενειακή έριδα. Φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν και ζητούν εκδίκηση. Σκοτεινές προφητείες απαιτούν την επιτέλεση της θυσίας. Δυσεπίλυτα ερωτήματα ανακύπτουν.
Ο Πορτογάλος σκηνοθέτης και συγγραφέας επισημαίνει πως, με την Καταρίνα, επιδίωξή του ήταν η δημιουργία ενός έργου το οποίο θα προκαλούσε αναστάτωση, ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις των θεατών. «Και για να το επιτύχουμε αυτό, θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι πρώτα να αισθανόμαστε αναστατωμένοι. Μου φαινόταν θεμελιώδες να αναζητώ σε κάθε πρόβα τη σπίθα της αναστάτωσης. Και ένιωθα πολύ τρομοκρατημένος, αλλά συγχρόνως και ενθουσιώδης, για τις συνεχόμενες μέρες αναστάτωσης που βιώναμε, καθώς δουλεύαμε με αυτό το υλικό, προσπαθώντας να χτίσουμε χαρακτήρες, λόγια και γεγονότα επί σκηνής, που θα επιχειρούσαν να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία του θεάτρου για να οδηγήσουν το κοινό σε ένα ταξίδι μυθοπλασίας και σκέψης.»
Η παράσταση απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ξένης Παράστασης στα UBU 2023 στην Ιταλία, το Βραβείο Καλύτερης Ξένης Παράστασης το 2023 από την Ένωση Κριτικών Γαλλίας, ήταν υποψήφια για βραβείο στην κατηγορία Καλύτερης Διεθνούς Παράστασης στα Premis de la Crítica, στην Καταλονία, περιλαμβάνεται στη λίστα με τις καλύτερες ευρωπαϊκές παραστάσεις του 2022 από τους New York Times. Μια συναρπαστική σύγχρονη τραγωδία με ένα απροσδόκητο φινάλε, που έχει χαρακτηριστεί «πραξικοπηματικό», μας καλεί να αναλογιστούμε για το τι είναι ικανή η ανθρωπότητα. Από έναν θεατρικό δημιουργό που επικαλείται την έννοια του ανθρωπισμού στο σήμερα με όρους αγωνιώδους διαλεκτικής: τον Πορτογάλο Τιάγκο Ροντρίγκες, τον οποίο πρωτοσύστησε στο ελληνικό κοινό η Στέγη το 2016 με το έργο του, By Heart.
Στα 46 του χρόνια, ο Τιάγκο Ροντρίγκες συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον διακεκριμένους θεατρικούς δημιουργούς της Ευρώπης. Το θέατρό του, πολιτικό και ποιητικό, διαπλέκει ιστορικά γεγονότα με κοινωνικά φαινόμενα, αντλεί από την ιδιωτική και τη δημόσια εμπειρία και κάνει χρήση ελάχιστων μέσων. Σε συνέντευξη του αναφέρει για την παράσταση «Το έργο επιχειρεί να κάνει αυτό που θεωρώ ότι είναι μια από τις ζωτικές αρετές του θεάτρου: να προτείνει χαρακτήρες που, μέσα από αυτά που σκέφτονται και λένε και κάνουν επί σκηνής, αλλά και μέσω του τρόπου που τα κάνουν, μας επιτρέπουν να σκεφτούμε διαφορετικά για τη δική μας ζωή. Αυτά που είχαμε στην αρχή ήταν μια οικογένεια και ένα ερώτημα για τη θέση της βίας σε μια δημοκρατική κοινωνία, όταν αυτή έρχεται αντιμέτωπη με την απειλή αντιδημοκρατικής σκέψης και δράσης ή με μια επικείμενη δικτατορία, και θέλαμε να θέσουμε αυτά τα ερωτήματα με έναν τρόπο που θα μπορούσε επίσης να προκαλέσει κι εμάς τους ίδιους. Έτσι ώστε να μην είναι κατευναστικά, εξυπηρετώντας μόνο την επιβεβαίωση όσων πιστεύουμε ότι είναι οι κοινές μας αξίες – και οι οποίες πιθανότατα δεν είναι κοινές μας αξίες, αλλά απλώς πιστεύουμε ότι είναι κοινές, κι έτσι συχνά μας εκπλήσσουν τα αποτελέσματα εκλογών και συνειδητοποιούμε τότε ότι μπορεί να μοιραζόμαστε αυτές τις αξίες σε ένα πιο ανθρώπινο και προσωπικό επίπεδο, αλλά σε κοινωνικό επίπεδο η ερμηνεία και η χειραγώγηση των ιδεών και η διαμόρφωση της συμμετοχής μας στα κοινά συχνά μας διαχωρίζουν ως πολίτες. Έτσι, λοιπόν, δεν θέλαμε ένα έργο που θα κατεύναζε, θα επιβεβαίωνε ή, ακόμα, θα υπέθετε ότι ξέρει τι σκέφτεται το κοινό και ποιες είναι οι πεποιθήσεις του κοινού. Θέλαμε ένα έργο που θα αναστάτωνε, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις αυτών που θα το δουν. Που θα παρείχε ευχαρίστηση, φυσικά, αλλά μια ευχαρίστηση με αναστάτωση.» Με μια δύναμη εσωτερική και απαράμιλλη, η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες έρχεται να μας αναστατώσει, εγείροντας θέματα που αντηχούν στη σημερινή Ευρώπη με τους πολέμους να ξεσπούν ολόγυρά μας, ενώ η απάθεια και η έλλειψη αλληλεγγύης παρελαύνουν.
Συντελεστές
Κείμενο & Σκηνοθεσία: Tiago Rodrigues
Καλλιτεχνική συνεργάτρια: Magda Bizarro
Σκηνογραφία: F. Ribeiro
Φωτισμοί: Nuno Meira
Κοστούμια: José António Tenente
Σχεδιασμός Ήχου & Πρωτότυπη Μουσική: Pedro Costa
Διεύθυνση χορωδίας & Φωνητικές ενορχηστρώσεις: João Henriques
Αφηγήσεις: Cláudio de Castro, Nadezhda Bocharova, Paula Mora, Pedro Moldão
Χορογραφία: Sofia Dias, Vítor Roriz
Διαχείριση όπλων: David Chan Cordeiro
Μεταφράσεις: Thomas Resendes (γαλλικά), Daniel Hahn (αγγλικά), Vincenzo Arsilio (ιταλικά), Igor Metzeltin (γερμανικά), Γιάννης Παπαδάκης (ελληνικά)
Υποτιτλισμός: Patrícia Pimentel
Με τους/τις: Isabel Abreu, Romeu Costa, António Fonseca, Beatriz Maia, Marco Mendonça, António Parra, Carolina Passos Sousa, Rui M. Silva
Παραγωγή: Teatro Nacional D. Maria II (Λισαβόνα)
Εκτελεστική παραγωγή: Festival d’Avignon
Συμπαραγωγή: Wiener Festwochen (Βιέννη), Emilia Romagna Teatro Fondazione (Μόντενα), Théâtre de la Cité - CDN Toulouse Occitanie & Théâtre Garonne Scène européenne (Τουλούζ, Γαλλία), Festival d’Automne à Paris & Théâtre des Bouffes du Nord (Παρίσι), Teatro di Roma – Teatro Nazionale (Ρώμη), Comédie de Caen (Καέν, Γαλλία), Théâtre de Liège (Λιέγη, Βέλγιο), Maison de la Culture d'Amiens (Αμιέν, Γαλλία), BIT Teatergarasjen (Μπέργκεν, Νορβηγία), Le Trident – Scène nationale de Cherbourg-en-Cotentin (Γαλλία), Teatre Lliure (Βαρκελώνη), Centro Cultural Vila Flor (Γκιμαράες, Πορτογαλία), O Espaço do Tempo (Μοντεμόρ-ο-Νόβο, Πορτογαλία)
Υποστήριξη: Almeida Garrett Wines, Cano Amarelo, Culturgest
Ευχαριστίες στους/στις: Mariana Gomes, Rui Pina Coelho, Margarida Bak Gordon, Rita Mendes και στην ομάδα του Teatro Nacional D. Maria II.
Ευχαριστούμε επίσης: τη Sara Barros Leitão και τον Pedro Gil που, παρότι δεν είναι πλέον μαζί μας στη σκηνή, θα παραμείνουν πάντα Catarina.
Μουσική της παράστασης: Hania Rani (“Biesy” και “Now, Run”), Joanna Brouk (“The Nymph Rising” και “Calling the Sailor”), Laurel Halo (“Rome Theme III” και Hyphae”) και Rosalía (“De Plata”).
Δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 στο Centro Cultural Vila Flor (Γκιμαράες, Πορτογαλία).
Συζήτηση με τον Tiago Rodrigues: Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου μετά την παράσταση (στα αγγλικά)
Διάρκεια: 2 ώρες και 30 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Στην παράσταση ακούγονται πυροβολισμοί
