Η Λίλα λέει -2η χρονιά

Η Λίλα κι ο Σιμώ είναι δύο έφηβοι που ζουν σ’ ένα φτωχό προάστιο δίχως να έχουν και πολλές προοπτικές. Στον ελεύθερό τους χρόνο κάνουν βόλτες με ποδήλατα, ψώνια για το σπίτι και φαντασιώνονται, όπως κάθε παιδί της ηλικίας τους. Μέσα στο σκηνικό του Βασίλη Μαυρογεωργίου και της Μαριάννας Κάλμπαρη- ένας χώρος γεμάτος σακούλες σκουπιδιών- αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα η Λίλα κι ο Σιμώ είναι δύο αγρίμια που μεγαλώνουν μόνα τους σε ένα εχθρικό περιβάλλον, δίχως προσανατολισμό ή κάποιον που μπορούν να αποκαλούν οικογένεια.

Η Λίλα ζει με τη θρησκόληπτη θεία της που την παρενοχλεί σεξουαλικά και η μόνη ομάδα που ευελπιστεί να ενσωματωθεί ο Σιμώ φαίνεται να είναι η παρέα του: ένα τσούρμο βίαιων ανόητων, που η μόνη τους ενασχόληση είναι να επιδίδονται σε αντριλίκια.  Όταν αυτά τα δύο παιδιά συναντηθούν αρχίζει να γεννιέται ανάμεσά τους κάτι εξαιρετικά υγιές και πολύτιμο εν μέσω όλης αυτής της νοσηρότητας. Η Λίλα διακρίνει στο Σιμώ την εξυπνάδα, την καλοσύνη και την ευαισθησία του, χαρακτηριστικά τα οποία ο ίδιος ο Σιμώ κρύβει συστηματικά μην τυχόν και τον καταλάβουν οι φίλοι του και τον διαπομπεύσουν ̇ και ο Σιμώ, γνωρίζοντας τη Λίλα όλο και καλύτερα, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την καταπίεση και τον μισογυνισμό που υφίστανται οι γυναίκες όταν τολμούν να εκφράζουν ή να μιλούν ανοιχτά κι ελεύθερα για την σεξουαλικότητά τους.

Η παράσταση σε αφήνει με μια αίσθηση σπατάλης ̇ανθρωπίνων σωμάτων, πνεύματος και δημιουργικότητας και το κείμενο που μένει πίσω, με τον δυνατό κι ηχηρό λόγο της Λίλας, φαίνεται η μόνη αχνή ελπίδας σ' έναν κατά τ’ άλλα ανέλπιδο κόσμο. Εάν φυσικά καταφέρει να διασωθεί και να ακουστεί.