Ηλίας Βασιλός | Flows
Η ΔΛ Gallery παρουσιάζει το Σάββατο 29 Μαρτίου 2025 την ατομική έκθεση του Ηλία Βασίλου με τίτλο "Flows".
«Το χρώμα είναι το πλήκτρο, το μάτι είναι το σφυρί. Η ψυχή είναι το πιάνο με τις πολλές χορδές. Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που κάνει μέσω του ενός ή του άλλου πλήκτρου την ανθρώπινη ψυχή να δονείται», υποστήριζε το 1912 ο συναισθητής ζωγράφος Βασίλι Καντίσκυ στη θεωρία περί ενοποίησης των αισθήσεων και τη σύζευξη μεταξύ μουσικής και ζωγραφικής. (Το πνευματικό στην τέχνη, Νεφέλη, 1981).
Στην άρχουσα ψηφιακή εποχή που διανύουμε μπορεί άραγε να γίνει λόγος για ενοποίηση των αισθήσεων στην αφηρημένη ζωγραφική; Στο έργο του Ηλία Βασιλού που παρουσιάζεται στην ατομική έκθεση Flows εντοπίζονται νέες αναγνώσεις περί του ήχου του χρώματος.
Η αυστηρότητα των γεωμετρικών μοτίβων που δημιουργούνται μέσα από πολλαπλά πλέγματα ως κατεξοχήν σύμβολα της λογικής σκέψης, απαλύνεται από μια πλημμυρίδα χρωματικών πεδίων, τα οποία εκφράζουν έντονα συναισθήματα και διακρίνονται από μια επαναλαμβανόμενη ρυθμικότητα, διατηρώντας έναν συνεχόμενο παλμό. Αρκεί να αναλογιστούμε τις παρτιτούρες της ηλεκτρονικής μουσικής και θα διακρίνουμε εδώ, αντίστοιχες κυματομορφές από σπρέι και ελαιοχρώματα να απλώνονται στον καμβά και στις ξύλινες κατασκευές. Ο στατικός χαρακτήρας του χρώματος αντιπαραβάλλεται με την κίνηση που προσδίδουν σε κυματοειδείς ή οι διαγώνιες γραμμές, με σκοπό να δημιουργήσουν μια οπτική αποτύπωση του ήχου, και παράλληλα, του χρόνου.
Οι κυματόμορφες αυτές ενίοτε μοιάζει να ασφυκτιούν στο στενό πλαίσιο της ύλης και άλλοτε μοιάζει να συνεχίζουν στο διηνεκές σαν μαθηματικές ακολουθίες, όπου το πλήθος των όρων της δομής τους να ενδέχεται να είναι πεπερασμένο, ή αντίστοιχα να τείνει στο άπειρο. Μισοκλείνοντας τα μάτια μεταξύ ζωγραφικής ψευδαίσθησης και πραγματικότητας διακρίνουμε, εντός της αναλογικής εικόνας, ψηφιακά συστήματα όπως ο δυαδικός κώδικας στη γλώσσα των υπολογιστών, αποτελούμενος από το μηδέν και το ένα (Ο και 1), ως αριθμητικά δεδομένα που συνιστούν μέρος του συνόλου.
Η ψευδαισθητική αυτή κίνηση της ύλης εντός του ζωγραφικού χώρου του τελάρου μέσα από τις κυματόμορφες, μαζί με τη διαρκή επαναληπτικότητα των στοιχείων και των μονάδων, δημιουργούν μια συνεχή ροή με πολλαπλές εκφάνσεις μια ροή πληροφοριών, μια ροή από μαθηματικές ακολουθίες, μια συνεχή ροή εντός ενός δυνητικού ψηφιακού χώρου, μια ρευστή χρωματική κυματοειδή ροή που μεταβάλλεται και εξελίσσεται σε ηχητική.
Η συμπαγής δομή του έργου διασπάται, διακόπτεται και ανασυγκροτείται σε ένα όλον, ως ίδιον τόσο της επαναληπτκής χειρονομιακής γραφής όσο και της καλλιτεχνικής πρακτικής που απαντάται στο συνολικότερο έργο του καλλιτέχνη, η οποία, εδώ, μέσω της σύζευξης του ήχου, του χρώματος και του χρόνου, υπερβαίνει τα όρια των αισθήσεων προς μια καθολική ερμηνεία του εικαστικού σύμπαντος.
