Μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδες;
Μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδες;
Ένα θεατρικό εγχείρημα δωματίου βασισμένο στα μονόπρακτα του Τεννεσσί Ουίλλιαμς: «Το σκοτεινό δωμάτιο» & «Κάτι που δεν λέγεται»
Στον κάτω χώρο του φούρνου «Μαμά Ψωμί» στο Κουκάκι
O χώρος του «Μαμά Ψωμί», ο οποίος χορταίνει εδώ και χρόνια τους Αθηναίους και τις Αθηναίες με το καλύτερο ψωμί της πόλης, μετατρέπεται σε ένα μικρό και «ζεστό» θέατρο και παρουσιάζει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το έργο «Μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδες; » βασισμένο σε δύο μονόπρακτα του Τεννεσσί Ουίλιαμς. Με αυτό τον τρόπο, το αρχέγονο στοιχείο του ψωμιού και του θεάτρου συνδυάζονται και προσφέρουν στο κοινό μία ζεστή «εμπειρία», σαν το ψωμί που μόλις βγαίνει από τον φούρνο.
Η παράσταση συστήνει με ποίηση, ρεαλισμό, απλότητα και αγωνία τις μοναχικές ηρωίδες του συγγραφέα σ ‘έναν άχρονο και άχωρο Νότο.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Ραλλού Μιχαλοπούλου
Παίζουν: Ευαγγελία Καπόγιαννη, Μίνα Δαφνομήλη, Έλενα Αρβανίτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμητρα Σπυρίδωνος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Ήχος: Αντώνης Παλάσκας
Επεξεργασία μουσικής επένδυσης: Γιώργος Στεφανακίδης
Φροντιστής ήχου και φωτισμού: Άθως Γκάτζιος
Επιμέλεια μουσικής και κίνησης: Ραλλού Μιχαλοπούλου
Σχεδιασμός εντύπων: Ευάγγελος Κασσαβέτης
Μουσική επένδυση:
Tchaikovsky "Eugene Oneguine" paraphrase, Emmanuel Pahud (flûte & piano)
Edith Piaf, La foule (orig. instrumental)
Wanda Landowska, Mozart sonata in E flat major K.282
MattRach - La Foule
Ευχαριστούμε θερμά για την πολύτιμη βοήθεια τους: Τάκη Καμπόλη, Νώντα Κλεάνθη, Χρόνη Θεοχάρη και τον Άγγελο Μέντη για την καθοριστική του συμβολή.
Απαραίτητη η κράτηση θέσης: Κ. 6940 911789
Η Ευαγγελία Καπόγιαννη γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας. Σπούδασε νομικά στο ΕΚΠΑ και υποκριτική στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών (2005). Έκτοτε εργάζεται στο θέατρο ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη και υπεύθυνη δραματουργικής επεξεργασίας. Ως ηθοποιός έχει εμφανιστεί, επίσης, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ξεχωρίζει τη μαθητεία της δίπλα στον Ανδρέα Μανωλικάκη, καθηγητή υποκριτικής και σκηνοθεσίας στο Actors Studio.
Η Μίνα Δαφνομήλη, απόφοιτος της Νομικής, εργάστηκε για 23 χρόνια στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, στο γραφείο της Διεύθυνσης στα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ.
Η Έλενα Αρβανίτη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικός επιστήμες στη Νομική και θέατρο στη Σχολή Βεάκη. Εργάστηκε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός μουσικών εκπομπών. Έπαιξε σε έργα των Γκαίτε. Μπύχνερ, Χάντκο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αισχύλου, Χορτάτση, Παπαδιαμάντη, Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, ενώ, παράλληλα, υλοποιεί θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα για παιδιά.
Η Ραλλού Μιχαλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Αποφοίτησε το 1996 από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, όπου και παρέμεινε για περίπου μια πενταετία. Το 2004 και το 2009 συμμετείχε ως ιέρεια στην τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Το 2011 σκηνοθετεί την πρώτη της παράσταση, τον Μικρό Πρίγκιπα του Εξυπερί με τη θεατρική Ομάδα Τρίπολης. Το "Μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδες;" αποτελεί τη δεύτερη σκηνοθετική της απόπειρα.
Ο συγγραφέας
Ο Τεννεσσί Ουίλιαμς περιλαμβάνεται στους κλασικούς συγγραφείς που ανήκουν στην ελίτ των καταραμένων. Γεννήθηκε στον αμερικανικό Νότο το 1911, ούτε 40 χρόνια μετά τη λήξη του αμερικανικού εμφυλίου, και δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να ξεφύγει από αυτόν. Η μητέρα του ήταν αριστοκράτισσα του Νότου, ψυχικά ασταθής, αλλά πιστή στην παράδοση της γυναίκας-τρόπαιο της νότιας αριστοκρατίας, ενώ ο πατέρας του ήταν πλασιέ παπουτσιών και αλκοολικός με ακραία κακοποιητική συμπεριφορά. Το ζευγάρι ήταν μία μικρογραφία μίας εποχής που είχε τελειώσει και μιας νέας που ακόμα δεν ερχόταν στη Νέα Ορλεάνη, όπου μεγάλωσε. Αυτόν τον Νότο και αυτές τις γυναίκες, τις οποίες η παράδοση κρατούσε δέσμιες και «για τις οποίες το τίμημα είτε να παραμείνουν εγκλωβισμένες, είτε να χειραφετηθούν, ήταν εξίσου ισοπεδωτικό», περιέγραψε ο Τεννεσσί Ουίλιαμς. Εύγλωττος ο τίτλος του δεύτερου σημαντικότερου έργου του «Ο γυάλινος κόσμος, δεν αφορά μόνο τον κόσμο του γυναικών, αλλά και αυτόν του αμερικανικού Νότου. Θεωρείται βέβαιο ότι οι δύο γυναίκες του «Γυάλινου Κόσμου» ήταν η μητέρα του και η αδελφή του Ρόουζ, της οποίας, επίσης, η διαταραγμένη ψυχική υγεία των καθόρισε ανεξίτηλα. Ο μύχιος φόβος της ζωής του ήταν να μην καταλήξει σαν την αδελφή του, η οποία τελικά υπέστη λοβοτομή και έκτοτε δεν ανάρρωσε. Η εικόνα της γυμνής, υπόρρητα ευάλωτης κόρης στο μονόπρακτο, «Το σκοτεινό δωμάτιο», είναι, επίσης, μία αναφορά στη Ρόουζ – και δεν είναι η μοναδική στο έργο του.
Γίνεται ευρέως γνωστός με το «Λεωφορείο ο Πόθος», και, για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ήταν ο αγαπημένος των κριτικών. Ωστόσο, το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος σε μια εποχή όπου στις ΗΠΑ το μόνο χειρότερα ήταν να είσαι κομμουνιστής, ο θάνατος του συντρόφου του και η εξάρτησή του από ναρκωτικές ουσίες είχαν βαρύ τίμημα στην καριέρα του. Εμφανής, προς τούτα, η αναφορά στο μονόπρακτο «Κάτι που δεν λέγεται» με τον υπονοούμενο έρωτα των δύο γυναικών. Αναμφίβολα, η συγγραφική δεινότητά του να αναδεικνύει αρχέτυπα ρόλων και συμπεριφορών, τον καταξίωσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών.
