Νικόλ Οικονομίδη | Sunday Afternoon
Μέσω της ενσωμάτωσης σημειωτικών στοιχείων, η Ελληνοαμερικανίδα καλλιτέχνις Νικόλ Οικονομίδου και το έργο της Illusion of a Home, as a Memory εξερευνούν τα συναισθήματα νοσταλγίας, την έννοια του σπιτιού και την αναζήτηση της ταυτότητας σε ένα
υπερατλαντικό πλαίσιο. Στην καλλιτεχνική της πρακτική καταπιάνεται με θέματα μνήμης, μετανάστευσης και ταυτότητας, εμβαθύ-νοντας τόσο σε προσωπικές εμπειρίες όσο και σε πολιτιστικά σημεία αναφοράς. Παρουσιάζει ένα προσωπικό στοχασμό της
επίδρασης της οικονομικής μετανάστευσης στις ατομικές και συλλογικές ταυτότητες, διερευνώντας την πολύπλοκη αλληλεπίδραση της γλώσσας και του πολιτισμού στη διαμόρφωση ξεχωριστών εμπειριών του ανήκειν. Τα ζωγραφικά της έργα προκαλούν το αίσθημα τόσο της λαχτάρας όσο και της ανάμνησης, προσκαλώντας τους επισκέπτες να στοχαστούν πάνω σε αυτά τα θέματα.
Η ατομική έκθεση Sunday Afternoon της Ελληνοαμερικανίδας καλλιτέχνιδας Νικόλ Οικονομίδου εξερευνά θέματα νοσταλγίας, την έννοια του σπιτιού και την αναζήτηση της ταυτότητας σε ένα διατλαντικό πλαίσιο. Η έκθεση αυτή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης σειράς, Illusion of a Home, as a Memory και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Callirrhoë. Εμπνευσμένη από φωτογραφίες που έστελνε η γιαγιά της στην Ελλάδα από την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του 1970, η έκθεση Sunday Afternoon καταγράφει την ηχώ ενός μακρινού παρελθόντος. Αυτές οι εικόνες μεταφέρουν το συναισθηματικό βάρος του ταξιδιού της οικογένειας μέσα από πόλεις, χώρες και ηπείρους.
Ο χαρακτηριστικός πίνακας της σειράς, Illusion of a Home, as a Memory (Keepsake), απεικονίζει ένα σημείωμα που στηρίζεται στον τοίχο πάνω σε δύο τενεκέδες φέτας. Το σημείωμα γράφει «Εδώ είναι η κουζίνα του εστιατορίου» και αναφέρεται στις οικογενειακές αναμνήσεις από το εστιατόριο που διατηρούσαν ως μετανάστες στις ΗΠΑ. Οι δυσκολίες προσαρμογής σε άγνωστα μέρη αντικατοπτρίζονται στα ελληνικά γράμματα της φωτογραφίας—δυσανάγνωστα για όσους δεν γνωρίζουν ελληνικά, όπως
ακριβώς τα αγγλικά ήταν άγνωστα για την οικογένεια Οικονομίδου όταν μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη.
Το έργο Sunday Afternoon, τοποθετημένο ανάμεσα σε αυτήν τη συγκινητική δημιουργία και τις ζωντανές απεικονίσεις της οικογένειας, αποτυπώνει ένα συναρπαστικό ενδιάμεσο στάδιο στην παρουσίαση της Οικονομίδου. Εδώ, η καλλιτέχνις αποδίδει την ουσία της δυαδικότητας, ηχώ του ενδιάμεσου συμβολικού χώρου μεταξύ της μπροστινής και της πίσω όψης της πρωτότυπης καρτ ποστάλ. Οι επισκέπτες βλέπουν τόσο τα χειρόγραφα σημειώματα όσο και τα πρόσωπα στα οποία απευθύνονται, γεφυρώνοντας την προσωπική επικοινωνία με τις ζωντανές απεικονίσεις των μελών της οικογένειας. Αυτό το έργο δίνει τον τίτλο στην έκθεση και συμβολίζει τις στιγμές που περνούσε η οικογένεια στο εστιατόριο, όπου καλωσόριζαν άλλες ελληνικές οικογένειες που απολάμβαναν τον ελεύθερο χρόνο τους μαζί. Επιπλέον, αυτές οι στιγμές αντανακλούν την οικονομική πτυχή της μετανάστευσης, καθώς η Κυριακή ήταν η μέρα που μετρούσαν τα έσοδα και σκεφτόντουσαν την πρόοδό τους.
Οι δύο μεγάλοι πίνακες, Birthday Confetti και Fruit Agora, καθώς και το πλέγμα από δώδεκα μικρότερους καμβάδες με τίτλο Birthday Blue, φέρνουν στο προσκήνιο αντικείμενα μνήμης, διασφαλίζοντας ότι δεν θα ξεχαστούν από εκείνους που έμειναν
πίσω. Αυτή η σύνθεση μπορεί επίσης να ερμηνευτεί ως σύμβολο επίτευξης, αντιπροσωπεύοντας το ψυχικό σθένος που απαιτήθηκε για να αφήσουν πίσω τους το σπίτι.
Στην αφήγηση της Οικονομίδου, το χρώμα ξεπερνά την απλή αισθητική απόλαυση και μετατρέπεται σε ισχυρό εργαλείο αφήγησης. Το πλέγμα των δώδεκα μικρών καμβάδων αποτελεί μαρτυρία για τον μεταμορφωτικό ρόλο του χρώματος στη μνήμη. Καθώς οι
εικόνες ξεθωριάζουν σταδιακά στους καμβάδες, έντονες αποχρώσεις αναδύονται στην επιφάνεια, καλώντας τους επισκέπτες να συμμετάσχουν σε ένα πολυεπίπεδο ταξίδι αναμνήσεων και αισθήσεων. Αυτή η εσκεμμένη χρήση του πλέγματος λειτουργεί ως
οπτική μεταφορά για το πολύπλοκο ταξίδι της μνήμης και της οικογενειακής ιστορίας, προσκαλώντας τους επισκέπτες σε έναν χώρο στοχασμού.
Στην καλλιτεχνική έκφραση της Οικονομίδου, οι αποχρώσεις του κίτρινου και του ροζ στους δύο μεγάλους πίνακες υπερβαίνουν τον καμβά, μετατρεπόμενες σε συναισθηματικές άγκυρες στη συνολική οικογενειακή αφήγηση. Οι ζεστοί κίτρινοι τόνοι εκφράζουν θετικότητα και οικογενειακή σύνδεση, ενώ τα απαλά ροζ αποπνέουν τη λεπτή διαπλοκή των προσωπικών ιστοριών.
Η διερεύνηση της μνήμης, της μετανάστευσης και της ταυτότητας από την Οικονομίδου ξεπερνά το προσωπικό επίπεδο και αγγίζει πανανθρώπινα θέματα. Η αφήγησή της μας υπενθυμίζει ότι τα ταξίδια μας, σημαδεμένα από τη νοσταλγία και την αναζήτηση της
ταυτότητας, είναι φτιαγμένα από τις ίδιες κλωστές της ανθρώπινης εμπειρίας. Παρά τις διαφορετικές πορείες μας, μοιραζόμαστε την επιθυμία για ανήκειν, αφήγηση και συναισθηματική σύνδεση.
