Ο Στέλιος Μάινας συναντά τον Παπαδιαμάντη!

Ο Άγιος των ελληνικών γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με το έργο και τη στάση ζωής του, ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την ουσία και το βαθύ αίσθημα της ανθρώπινης ύπαρξης, και η συνάντηση με το λόγο του ίσως είναι μία από τις καλύτερες προτάσεις  για την Μεγάλη εβδομάδα και το ορθόδοξο Πάσχα. O ηθοποιός Στέλιος Μάινας αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο και το βαθύτερο νόημα των κειμένων αλλά και αποδυκνύει  πόσο σημερινός είναι ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ακόμη και σήμερα γιατί [...] σαν να 'χαν τελειωμό τα πάθια και οι καϋμοί του Κόσμου [...]

Mαζί του παίζουν και τραγουδούν:

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΣ : κιθάρα, φωνή 

ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΝΤΖΙΟΥ: νεϊ, φωνή 

• «Το μυρολόγι της Φώκιας»

Το διήγημα πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πατρίς» το 1908 και περιλαμβάνεται στην συλλoγή «Πασχάλινα διηγήματα» που εκδόθηκε στην Αθήνα  από τον εκδοτικό οίκο «Φέξη» το 1912. Το διήγημα αυτό του Παπαδιαμάντη, που θεωρείται από τα καλύτερά του και ξεχωρίζει μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία, μας δίνει τον ιδεολογικό κόσμο του δημιουργού του. Η γρια-Λούκαινα, κατεβαίνει στη θάλασσα για να πλύνει τα ρούχα στο αλμυρό νερό και να τα ξεβγάλει στο ποταμάκι που κυλάει εκεί κοντά. Είναι απόγευμα, κατά το ηλιοβασίλεμα και σε μια πλαγιά εκεί δίπλα ένας νεαρός βοσκός παίζει με τη φλογέρα του «φαιδρόν ποιμενικόν άσμα». Η μικρή εγγονή της Λούκαινας, η Ακριβούλα, ξεφεύγει από την επιτήρηση της μητέρας της και πηγαίνει να βρεί τη γιαγιά της. Καθώς δεν γνωρίζει το μονοπάτι, την κατευθύνει ο ήχος της φλογέρας και κάθεται για λίγο να ακούσει το τραγούδι του βοσκού, ο οποίος δεν την αντιλαμβάνεται. Η ώρα περνά και όταν αποφασίζει να φύγει έχει ήδη σουρουπώσει. Δεν καταφέρνει να βρει το μονοπάτι για να κατέβει στη θάλασσα και γλιστρώντας στην απότομη πλαγιά πέφτει στο νερό και πνίγεται. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται το θάνατό της. Η γιαγιά της μάλιστα όταν ακούει τον παφλασμό νομίζει ότι είναι ο βοσκός που πετά πέτρες. Μόνο μια μικρή φώκια, πλησιάζει το άψυχο σώμα της μικρής και  αρχίζει να το μοιρολογά.

• «Ερως Ηρως»

«Η βάρκα αραγμένη στην ακρογιαλιάν, η μπαρούμα δεμένη έξω εις ένα βράχον... Και ο μικρός ναύτης, ο Γιωργής της Μπούρμπαινας, εξαπλωμένος επάνω εις την πρύμνην… εκοιμάτο με ανοικτόν το όμμα……»

Η διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις επιλογές είναι πάντοτε παρούσα στο έργο του Παπαδιαμάντη. Ο πειρασμός δεν είναι επιλογή ανάμεσα σε πράγματα θετικά ή αρνητικά· είναι επιλογή αποδοχής ή απόρριψης πραγμάτων που είναι ταυτόχρονα και αποκρουστικά και γοητευτικά. Ο ερωτισμός του Παπαδιαμάντη, σύμφωνα με τον Π.Μουλλά, «είναι ένα φουσκωμένο ποτάμι που μολονότι ξεστρατισμένο από τη κοίτη του, ξεχύνεται ακράτητο και ταυτόχρονα υποδεικνύει τις ρωγμές ενός ακρωτηριασμένου ανθρώπου. Γιατί εδώ η συνεργασία των αισθήσεων είναι σχεδόν αδιανόητη. Η όραση αυτόνομη, γίνεται το κύριο μέσο διαφυγής για την ανεκπλήρωτη επιθυμία.»

Έτσι λοιπόν μόνος στη ζωή, μόνος και στη πάλη με το θεριό του έρωτα αποφάσισε να μείνει ο Παπαδιαμάντης. Φυλάκισε τον έρωτα στην έμπνευσή του και τον κρυφοκοίταζε μέσα από τους ήρωές του, ιδανικό, άγιο και απραγματοποίητο…