Οδυσσέας του Τζαίημς Τζόυς | Elephas tiliensis
Το deBόp μπήκε στην πρόβα του «Οδυσσέα» | φωτορεπορτάζ
Ένα ορατόριο, ωδή στην καθημερινότητα, επεισόδια 13 & 18.
Οι Εlephas Τiliensis ιδρύθηκαν το 2013 από τον Δημήτρη Αγαρτζίδη και τη Δέσποινα Αναστάσογλου. Οι παραστάσεις τους εμπνέονται κατά κύριο λόγο από τον χώρο της λογοτεχνίας. Εμφανίστηκαν με την Περσινή Αρραβωνιαστικιά της Ζυράννας Ζατέλη, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, και ακολούθησαν οι παραστάσεις: Αλεξάνδρεια – υπάρχουν αλήθεια και ψεύδος άραγε; (βασισμένη στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λόρενς Ντάρελ), Πώς θα ’ναι ο λυτρωτής μου; (βασισμένη στον Αστέριο του Μπόρχες), Λούλα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, Persona (βασισμένη στην ταινία του Μπέργκμαν) κ.ά. Τη φετινή θεατρική περίοδο παρουσιάζουν το έργο της κρητικής λαϊκής παράδοσης Η βοσκοπούλα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και την Κυρά της Θάλασσας του Ίψεν.
Η παράσταση που ετοιμάζουν για το Φεστιβάλ Αθηνών βασίζεται στα κεφάλαια «Ναυσικά» και «Πηνελόπη» του κορυφαίου έργου του Τζόυς και δημιουργεί ένα ορατόριο για έναν άντρα τραγουδιστή-ίνδαλμα, μια γυναίκα ηθοποιό-πριμαντόνα, έναν σέξι χορό γυναικών (Σειρήνες) και μια μουσική μπάντα. Κατά τους Εlephas Τiliensis, η παράσταση θα είναι μια «φιλοσοφική stand up comedy» που, έχοντας στο κέντρο τη φιγούρα της Πηνελόπης, θα δυναμιτίσει το ομηρικό πρότυπο του Οδυσσέα και, στο πρόσωπό του, ό,τι έχει επιβληθεί από τον πατριαρχικό τρόπο ύπαρξης και σκέψης στη Δύση.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Απόδοση, Δραματουργία, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Μουσική: λάμδα
Σκηνικά, Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κίνηση: Σοφία Μαυραγάνη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντριάννα Χαλκίδη
Εκτέλεση παραγωγής: Άννα Γκόμεζ
Παίζουν: Παύλος Παυλίδης (Οδυσσέας / Λεοπόλδος Μπλουμ), Μαρία Σκουλά (Πηνελόπη / Μόλλυ Μπλουμ), Βίκυ Κατσίκα, Μαρία Μοσχούρη, Τατιάνα Άννα Πίττα (Σειρήνες), Ελένη Ποζατζίδου (Μίλλυ Μπλουμ)
Μουσικοί επί σκηνής: Κώστας Κωστίδης (πιάνο, συνθεσάιζερ), Παντελής Νικηφόρος (κιθάρα, λαούτο,μαντολίνο), Θοδωρής Σοφόπουλος (ντραμς, κρουστά), Χάρης Παρασκευάς (συνθεσάιζερ)
Σκηνοθετικό σημείωμα
Μια χυδαία προσευχή σε ο,τιδήποτε άσχημο αναγκαστήκαμε να γίνουμε. Μια λατρευτική αποδοχή της ανθρώπινης γελοιότητας. Μια φιλοσοφική κωμωδία για τη ματαιότητα και τη σπουδαιότητα της αγάπης και της συγχώρεσης. Τα σώματα του Λεοπόλδου και της Μόλλυ σπαρταρούν από νεύρα, έλλειψη, ερωτισμό και ανικανοποίητο, ενώ δοξάζουν εν αγνοία τους την ανθρώπινη αγάπη. Ο ιρλανδός συγγραφέας παραδίδει έναν λατρευτικό ύμνο για κάθε τι αγνό χάνουμε όσο απομακρυνόμαστε από τον παιδικό μας εαυτό και πλησιάζουμε στο τέλος μας.
Ένας σύγχρονος, κουτοπόνηρος Οδυσσέας άπιστος και γραφικός και η όχι και τόσο πιστή του Πηνελόπη, καταλήγουν μαζί στη συζυγική κλίνη, όπως το ομηρικό ζευγάρι, συνομιλούν ισότιμα και πράττουν τα όμοια, εκθέτοντας τον ύμνο της αμαρτωλής αγάπης τους στα μάτια μιας κοινωνίας που πράττει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους.
