«Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» | ένας μονόλογος για την Παλαιστίνη

«Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» | ένας μονόλογος για την Παλαιστίνη

Μια παράσταση εμπνευσμένη από τη ζωή της Ρέιτσελ Κόρι και  το ταξίδι της στην Παλαιστίνη το 2003 - τον καιρό της δεύτερης Ιντιφάντα.

Ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Γκιζώτης και η ηθοποιός Αγγελίνα Τερσενίδου σε μια παράσταση για κάθε άνθρωπο που χάνει το δικαίωμα του στη ζωή, από τις 11 Δεκεμβρίου, στο H.ug Art Space. 

Η παράσταση «Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» αντλεί έμπνευση από τα ημερολόγια και τις επιστολές της Ρέιτσελ Κόρι, της νεαρής αμερικανίδας ακτιβίστριας που το 2003 βρέθηκε στην Παλαιστίνη, στον απόηχο της δεύτερης Ιντιφάντα. Μέσα από έναν συγκλονιστικό μονόλογο, το έργο ζωντανεύει την πορεία της Ρέιτσελ, από τη ζωή της στην Αμερική έως την απόφασή της να σταθεί στο πλευρό ενός λαού που αγωνίζεται για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια.

Το έργο μας μεταφέρει στις σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι, μέσα από την ευαίσθητη ματιά μιας νεαρής γυναίκας που καταγράφει τις σκέψεις της για την αδικία, την απώλεια, αλλά και τη δύναμη της ανθρώπινης αντοχής. Η ιστορία κορυφώνεται με τον τραγικό θάνατό της, όταν, σε ηλικία μόλις 23 ετών, σκοτώθηκε από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθειά της να προστατεύσει το σπίτι μιας παλαιστινιακής οικογένειας.

Μέσα από την έντονη αφήγηση και την προσωπική γραφή της, η παράσταση αναδεικνύει την ανθρώπινη διάσταση της σύγκρουσης, καλώντας μας να στοχαστούμε πάνω στη μνήμη, την αντίσταση και την ελπίδα για δικαιοσύνη.

Σήμερα, που η Παλαιστίνη και οι άνθρωποι της έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα του πόνου, στόχος της παράστασης «Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» είναι να αποτυπώσει την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας της Παλαιστίνης. Να μετατρέψει τον ατομικό πόνο σε συλλογική μνήμη και να κρατήσει ζωντανές τις φωνές εκείνων που κινδυνεύουν να θαφτούν στη λήθη, θυμίζοντάς μας πως πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι με όνομα, ιστορία και όνειρα.

Για την Ρέιτσελ, για την Παλαιστίνη, για τη ζωή. 

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Κάθε μέρα διαβάζω, ακούω, βλέπω. Δεν είναι εύκολο, πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει. Το κάνω γιατί δε θέλω να ξεχνώ. Η Παλαιστίνη είναι μια ανοιχτή πληγή που παλεύουν με νύχια και με δόντια να τη ρίξουν στη λήθη. Όπως θάβεις ένα πτώμα, βαθειά, στο χώμα. 

Το πτώμα όμως δεν ξεχνιέται. Ακόμα και αν διαγραφεί από κάθε σελίδα της ιστορίας. Ακόμα και αν σκοτωθούν όλοι όσοι το γνώριζαν. Ακόμα και αν το ξέχασαν οι λίγοι που απομείναν. Το πτώμα γίνηκε λίπασμα και φύτρωσε ένα χορταράκι. "Χορταράκι ταπεινό και τιποτένιο" θά 'λεγε κανείς, αλλά το χορταράκι με αποτρέπει από το να ξεχνώ. Και εγώ από τέτοια "χορταράκια" κρατιέμαι καθημερινά, χορταράκια που γράφουν, μιλούν, δείχνουν, μετουσιώνουν τον πόνο τους για να αντέξουν τι συμβαίνει. Για να μην ξεχάσει κανείς, ποτέ. 

Είχα πολλές αμφιβολίες και άγχος για το πως προσεγγίζει κανείς ένα τέτοιο θέμα, ειδικά μια περίοδο που είναι στο αποκορύφωμα του πόνου. Μελετούσα πυρετωδώς άρθρα, ιστορικές μελέτες, πολιτικές αναλύσεις -απ' όλες τις πλευρές. Φάνταζε γόρδιος δεσμός, δεν ήξερες από που να το πιάσεις, ποιά θα είναι η αρχή και ποιό το τέλος. Τα περισσότερα είχαν κάτι κοινό, τα νούμερα. Συνειδητοποίησα ότι είχαν πάψει να διαβάζω για ανθρώπους, διάβαζα μόνο νούμερα. 

"Τόσοι νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες"

"Τόσες βομβιστικές επιθέσεις τις τάδε μέρες"

"Τόσα μωρά και παιδιά"

Τότε κατάλαβα πως αυτό που είχα ανάγκη είναι να μιλήσω για τον άνθρωπο. Αυτόν που του καταστράφηκε η ζωή με μυριάδες τρόπους -όχι μόνο απ' το θάνατο, αλλά και την ανεργία, τη προσφυγιά, την αποκοπή από την οικογένεια του, την εξαθλίωσή του, την πείνα, τη δίψα, την κατακρεούργηση των ονείρων του. Γενικά την απαγόρευσή του απ' το να είναι άνθρωπος.

«Εάν εγώ είμαι έξω φρενών εισχωρώντας ελάχιστα σ’ αυτόν τον κόσμο στον οποίο αυτά τα παιδιά υπάρχουν, αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθαν εκείνα μπαίνοντας στο δικό μου κόσμο. Εάν έχεις δει τον ωκεανό και έχεις ζήσει σ’ ένα ήσυχο μέρος όπου το νερό θεωρείται δεδομένο και δεν το κλέβουν το βράδυ οι μπουλντόζες, εάν έχεις περάσει ένα βράδυ χωρίς ν’ αναρωτιέσαι αν οι τοίχοι του σπιτιού σου θα καταρρεύσουν ξαφνικά, αν είναι περικυκλωμένοι από πύργους ή τανκς, αναρωτιέμαι, θα μπορούσες ποτέ να συγχωρέσεις τον κόσμο για όλα τα χρόνια που ξόδεψες υπάρχοντας; Απλώς υπάρχοντας. Αυτό αναρωτιέμαι γι’ αυτά τα παιδιά. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν πραγματικά ήξεραν».

Αφορμή αυτών υπήρξε η ιστορία της Ρέιτσελ Κόρι, μιας αμερικανής ακτιβίστριας που ταξίδεψε στην Παλαιστίνη το 2003, τον καιρό του αναβρασμού της 2ης Ιντιφάντα και σκοτώθηκε από μια Ισραηλινή μπουλντόζα προσπαθώντας να αποτρέψει την κατεδάφιση ενός σπιτιού απλών πολιτών. Ο τρόπος γραφής της από τα κείμενά της που διασώθηκαν έχει κάτι το βαθειά προσωπικό και ανθρωποκεντρικό που με ενέπνευσε ως προς τον πυρήνα της σύνθεσης.

Αυτή η παράσταση είναι για όλα αυτά τα χορταράκια λοιπόν, που δεν μετριούνται σε αριθμούς. Τα χορταράκια που μεγάλωσαν, θέριεψαν και γίναν ζούγκλα. Τα χορταράκια που είχαν, έχουν και θα έχουν όνομα.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση κειμένων της Ρέιτσελ: Νάνση Τρικαλίτη
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Παναγιώτης Γκιζώτης
Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Ροΐδης
Σκηνογραφία: Μαίρη Βασιλάκη
Φωτογραφίες, trailer: Γιάννης Παπαγεωργίου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Αναστασία Κυριτσοπούλου
Γραφιστικά: Άννα Σερμάκη

Επί σκηνής: Αγγελίνα Τερσενίδου

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80 λεπτά

subscribe

Συμπληρώστε το email σας για να γίνετε συνδρομητής στο deBόp. Το email σας θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά από το deBόp και μόνο για την αποστολή της εβδομαδιαίας agenda και περιοδικών newsletter ευρύτερου πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Καταχωρώντας εδώ το email σας, αποδέχεστε την πολιτική απορρήτου μας.