PCAI X The Ellinikon | I'd rather be a Cyborg than a Goddess
Ένα πρόγραμμα video art για τις κλιματικές δυστοπίες,
την τεχνολογία και το φύλο
Έναρξη προγράμματος: Πέμπτη, 11 Ιανουαρίου 2024, 17:00 - 20:00
The Ellinikon Experience Centre
Από τις 11 Ιανουαρίου 2024 έως τις 22 Φεβρουαρίου 2024, ο πολιτιστικός οργανισμός Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) παρουσιάζει το πρόγραμμα video art I’d rather be a Cyborg than a Goddess, σε επιμέλεια της Κίκας Κυριακάκου, Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του PCAI, με έργα της Συλλογής Έργων Τέχνης PCAI. Το πρόγραμμα θα φιλοξενηθεί στο The Ellinikon Experience Centre, ένα από τα μεγαλύτερα και τεχνολογικά πιο προηγμένα κέντρα επισκεπτών στον κόσμο.
Ένα προοίμιο του αφιερώματος έλαβε χώρα κατά την πρόσφατη, δεύτερη συνάντηση της Διεθνούς Ένωσης Εταιρικών Συλλογών Σύγχρονης Τέχνης (IACCCA) στην Αθήνα. Το πρόγραμμα συγκεντρώνει έργα video art από γυναίκες καλλιτέχνιδες, τα οποία εστιάζουν στις έννοιες της κλιματικής αλλαγής, του καταναλωτισμού, των διαστημικών απορριμμάτων, της τεχνολογίας και του φύλου: σύγχρονες αφηγήσεις, οι οποίες κινούνται από τη γήινη πραγματικότητα στη σφαίρα της δυστοπίας ή της επιστημονικής φαντασίας.
Το πρόγραμμα με τίτλο I’d rather be a Cyborg than a Goddess απορρέει από το θεμελιώδες δοκίμιο της Donna Haraway του 1985 σχετικά με τις εκφάνσεις και τις σχετικότητες του κυβοργίου (cyborg). Τα επιλεγμένα έργα του PCAI υφαίνουν στο σύνολό τους ένα χαρακτηριστικό αφήγημα που αφορά στην πρωτογενή επιστημονική φαντασία, όπως εκφράστηκε μέσα από την πένα γυναικών συγγραφέων. Έργα που συχνά απηχούν τις ανησυχίες των Octavia Butler και Ursula K. Le Guin σχετικά με το Άλλο. Bίντεο τα οποία εξετάζουν θεματικές σχετικές με τα βικτωριανά κείμενα των Mary Shelley και Rhoda Broughton, από τις πρώτες γυναίκες συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το μυθιστόρημα και το διήγημα επιστημονικής φαντασίας
Η ανάθεση της Αφροδίτης Ψαρρά, Ventriloquist Ontology (2022), που δημιουργήθηκε με αφορμή την έκθεση Sheltered Gardens, διερευνά τα όρια ελέγχου και υβριδοποίησης μεταξύ ανθρώπου και μηχανής μέσα από τη σχέση μίας performer και μιας φορέσιμης συσκευής.
Το έργο της Εύας Παπαμαργαρίτη, Factitious Imprints (2016), μέρος παλαιότερης ατομικής έκθεσής της στο New Museum, επικεντρώνεται στην ιδέα μιας κατασκευασμένης φύσης και στο πώς αυτή μπορεί να καταγραφεί και να οριστεί μέσα από ένα παλίμψηστο αποτυπωμάτων που οι ταυτόχρονες ανθρώπινες και φυσικές διεργασίες κατασκευάζουν σε διαφορετικές επιφάνειες και εδάφη.
Το έργο της Almagul Menlibayeva, Ulugh Beg. New Silk Road in Space (2020), δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες Inna Artemova και German Popov με αφορμή τη δεύτερη Μπιενάλε της Λαχόρης. Το βίντεο ξεδιπλώνει την έρευνα της Menlibayeva για τη ζωή του λαμπρού αστρονόμου και ηγέτη Samarkand Sultan Mirzo Ulugh Beg και εκφράζεται μέσα από έναν εκτενή προβληματισμό για τα διαστημικά θραύσματα και τη βιομηχανική μόλυνση στην εποχή της νεωτερικότητας, για τις προγονικές, πατριαρχικές νόρμες διακυβέρνησης και επικράτησης.
Το βίντεο της Ariana Papademetropoulos, Voyage to Venus (2019), τα γυρίσματα του οποίου έγιναν στο νησί της Μήλου, δομεί την αφήγησή του γύρω από το γλυπτό Αφροδίτη της Μήλου και την κυρίαρχη δύναμη της φύσης. Η καλλιτέχνιδα, ως βικτωριανή Νηρηίδα, αντικαθιστά το συνηθισμένο οικιακό περιβάλλον, επιπλέοντας ανάμεσα σε παράκτια τοπία και σκοτεινές, αβυσσαλέες σπηλιές του Αιγαίου.
Το πρόγραμμα είναι εμπνευσμένο από την αρχιτεκτονική κληρονομιά και το φουτουριστικό όραμα του αρχιτέκτονα Eero Saarinen (1910-1961), ο οποίος σχεδίασε το κεντρικό κτίριο του πρώην ανατολικού αεροδρομίου του Διεθνούς Αερολιμένα της Αθήνας, που λειτούργησε στο Ελληνικό έως το 2000. Ευθυγραμμίζεται επίσης με τον στόχο του The Ellinikon να γίνει όχι μόνο ένα αρχιτεκτονικό ορόσημο, αλλά και μια έξυπνη πόλη που θα μειώνει δραστικά το ανθρακικό αποτύπωμα των κατοίκων της. Το πρόγραμμα σκοπεύει να αναπτύξει περαιτέρω τη ριζοσπαστικότητα και τις οικολογικές και έμφυλες συνδηλώσεις των ορόσημων του σήμερα και πρόκειται να πλαισιωθεί από μία σειρά εκπαιδευτικών εργαστηρίων.
