Θανάσης Βέγγος: Ένας άνθρωπος παντός καιρού

«Λοιπόν, εγώ, ο Θανάσης Βέγγος, είμαι ενστικτώδης άνθρωπος... Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, κανένα ταλέντο. Μόνο αυτή τη φάτσα, που, κοίταξέ την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα. Κάποιο βράδυ με πλησιάζει έξ’ απ' το σινεμά ένας γέρος. "Καλέ μου άνθρωπε'", μου λέει, '"είμαι συνταξιούχος και βλέπω με τη γυναίκα μου τις ταινίες σου. Σ' ευχαριστώ. Μόλις βγαίνω απ' το σινεμά έχω ξαλαφρώσει για τρεις μέρες". Αυτό το καλέ μου άνθρωπε έγινε σήμα κατατεθέν του Θανάση. Έτσι, αγαπητέ, φτιάχτηκε σιγά-σιγά ο Θανάσης».
Αυτά είπε ο Θανάσης Βέγγος, σε μία από τις σπάνιες συνεντέυξεις του, το ο 1971, για το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος».
Κι αυτά είναι που ο Γιάννης Σολδάτος μέσα από το βιβλίο του και το ντοκιμαντέρ «Ένας άνθρωπος παντός καιρού» (2004) προσπάθησε να αποτυπώσει.
Μέσα από σπάνιες μαρτυρίες του ίδιου του ηθοποιού, φίλων, συγγενών και συνεργατών του, παρακολουθούμε την πορεία του θρυλικού Θανάση Βέγγου, μέχρι να καθιερωθεί στη συνείδηση του Έλληνα, ως «ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας που γνωρίζει την πάγκοινη αποδοχή, αναγνώριση, εκτίμηση και συμπάθεια».