Το Βουνό | Ένα διήγημα του Τζούλιο
Οι τελευταίες μέρες εννέα φίλων κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου το 1959 πριν την τελευταία τους πεζοπορία στα Ουράλια Όρη, βυθισμένοι σε απόλυτη ματαιότητα, σύγχυση, φόβο και ανησυχία πως θα αναμετρηθούν με κάτι ανεξήγητο και μεγαλύτερο από αυτούς. Όταν συναντηθούν, όλοι, για ακατανόητους λόγους θα νιώσουν ξένοι μεταξύ τους. Ο παράλογος φόβος και η καχυποψία τους θα μεγαλώσει όσο πλησιάζουν στον προορισμό τους όπου εκεί, στη βουβή και χιονισμένη φύση, τους περιμένει ένας ανεξήγητος θάνατος.
Αφηγηματική παράσταση τριών ηθοποιών, αφιερωμένη στη γενιά τους που υποκύπτει όλο και περισσότερο στον φόβο, στην κατάθλιψη και στο ενδεχόμενο του αδιέξοδου στον βαθμό που επαληθεύει μόνη της τον θάνατο της, χωρίς να προλάβει να ζήσει πραγματικά ποτέ. Που φοβάται να αγγίξει αλλά και να αγγιχτεί. Μια προσευχή για τα περίεργα αυτιά και μάτια.
«Αυτό το τέλειο παιδί. Γυμνό. Παντοδύναμο. Θέλω να χαϊδέψω, να κατακτήσω ακόμα και να δοκιμάσω αυτό το τέλειο σώμα με τα ατέλειωτα μάτια. Ποτέ δεν επιθύμησα τόσο κάτι. Τι αμνός. Τι πίνακας. Τι πεντακάθαρα κι αγνά δάκρυα τρέχουν απ΄τα μάτια μου, έτοιμα να κλάψουν κι αυτά. Πόσο κέλυφος αισθάνομαι, άδειο, έτοιμο να με γεμίσει η όψη αυτού του γυμνού παιδιού πάνω στη παγωμένη λίμνη. Ας με αγγίξει κάποιος. Μοιραστείτε το λάκτισμα στο αίμα μου που τρέχει στις φλέβες μου λες και θέλει να αποδράσει από μέσα μου. Μια λεπίδα κάποιος, να του ανοίξω διάπλατα μια πύλη. Τι ανεξήγητο δέος».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Γιώργος Κατσής (ή Τζούλιο)
Ηθοποιοί: Χρόνης Barbarian, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Κατερίνα Ζησούδη
