Wildlife and the Wild Woman by Alexia Imano Marouli
Η άγρια φύση είναι ύπαρξη, μέρος μιας κολοσσιαίας έκρηξης μεταξύ των άστρων, μεταξύ του ωκεανού και των ακτών του, ντελικάτες σταγόνες νερού στα κλαδιά, ένας ήχος, όλα άγνωστα. Είναι μια απρόβλεπτη δύναμη που λειτουργεί σε τόσο ευρύ ρυθμό, που μπορούμε να βιώσουμε μόνο κομμάτια αυτού του κοσμικού καλειδοσκοπίου. Η άγρια φύση δεν μπορεί να ελεγθεί. Έρχεται και φεύγει, κατά περίπτωση, επειδή έτσι είναι η φύση των πραγμάτων.
Οι έννοιες της κυριαρχίας επί της «εξωτικής φύσης» βρίσκεται μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας, από μια εποχή όπου η συλλογή της ετερότητας ή η κυριαρχία πάνω στους απείθαρχους καθόριζε την αίσθηση δύναμης του κατακτητή στον κόσμο. Η υποδουλωτική επιθυμία να κυβερνήσουμε και ο βαθύς φόβος της εγκατάλειψης έχει καταδικάσει την ανθρωπότητα να πιστεύει ότι η ερημιά βρίσκεται έξω από εμάς, αντί μέσα μας. Είναι προφανές παντού γύρω μας ότι ο κόσμος έχει καταλήξει στην ομαλοποίηση του διαχωρισμού μεταξύ ανθρώπου και φύσης, την εμμονή στον έλεγχο και τον θάνατο της σχέσης μας με το άγνωστο. Ακριβώς αυτόν τον σπασμένο δεσμό μεταξύ των ανθρώπων και της άγριας φύσης, επιχειρεί να αποκαταστήσει η έκθεση της Αλεξίας Ιμάνα Μαρούλη «Wildlife and the Wild Woman».
Ψάχνει, μέσα από τους πίνακές της, να αποδομήσει την κοινωνική προδιάθεση για έλεγχο και κυριαρχία, αφηγούμενη τη δική της ζωή, οράματα, συναισθήματα και μια διευρυμένη συνείδηση του άμεσου περιβάλλοντος της. Ο πράσινος ωκεανός, χρώμα με την ένταση ενός δάσους, συνυπάρχει με χώμα και οστά. Κάτω από αυτό το χώμα ζουν αμέτρητα χρόνια εξέλιξης, από ζώα που φώλιασαν ή απλώς πέρασαν, πεσμένα δέντρα, φυτείες που αναπτύχθηκαν από αρχαίους πολιτισμούς ως τον κήπο που φύτεψε μια γιαγιά. Ο χρόνος και ο χώρος που κουβαλά ένα έδαφος είναι μια ιδέα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε, την οποία όμως η Αλεξία ανακαλεί αποσπασματικά, μνήμες μιας βαθιάς μοναξιάς και, ωστόσο, μ' έναν αναμφισβήτητο δεσμό με την μέσα μας άγρια φύση.
Αυτή η έκθεση είναι εμπνευσμένη και αφιερωμένη στη Γυναίκα που υπέστη και υφίσταται κακομεταχείρηση και παρανόηση υπό το πρίσμα των κοινωνικών κανόνων όπου πρωταρχικός για τη συμπεριφορά της είναι ο ρυθμός της οικονομικής ταχύτητας, παραπέμποντας στη φράση της Silvia Federici «η σχέση μας με τους πλανητικούς ρυθμούς και με την αίσθηση της μαγείας των ανθρώπων σκοτώνει τη βιομηχανία». Δεν είναι τυχαίο ότι η Άγρια Φύση και η Αδάμαστη Γυναίκα έχουν παρόμοια φήμη. λύκοι, τσακάλια, αρκούδες και «ανεξέλεγκτες» γυναίκες μοιράζονται από κοινού τα αρχέτυπα του ασυνείδητου της κοινωνίας: θανατηφόρα, επικίνδυνα και αρπακτικά. Αρχέτυπα που προκαλούν φόβο και που η ιστορία δείχνει ότι έχουν καταπολεμηθεί, φυλακισθεί, τιθασευθεί και ενίοτε εντελώς εξαλειφθεί.
«Η Άγρια Ζωή και η Αδάμαστη Γυναίκα», είναι ένα χώρος για να επανεπεξεργασθούμε μέσα μας την κακομεταχείριση της άγριας φύσης-μια συζήτηση που χρειάζεται στη βάση της φροντίδας και της κοινότητας. η Αλεξία Ιμάνα Μαρούλη θέτει ερωτήματα και αποκαλύπτει το συναισθηματικό ήθος που έχει δημιουργήσει μέσα μας αυτό το αφήγημα, συνδέοντας τον θεατή με την αίσθηση της απώλειας, του φόβου, της μοναξιάς, του ανήκειν και πυροδοτώντας ένα υπαρξιακό δέος για κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς.
Jessica Fertonani Cooke
Μετάφραση: Βασίλειος Μαρούλης
Επιμέλεια έκθεσης: Μαρία Αλμπάνη
